Continue to target

<

>

Continue to target Na mijn onderzoek naar het manifest van Lidewij Edelkoort “mode is dood, leve het kledingstuk”, Is het mij nogmaals duidelijk geworden dat het anders moet in de modewereld. Voor mij werd het steeds meer duidelijk dat de mode een wegwerpmaatschappij is. Ook kwam ik erachter dat al een aantal mensen hier mee bezig is. Hun aanpak spreekt mij aan, en is ten opzichte van de mode vernieuwend. Ik kon hier mijn weg in vinden, maar zodanig niets aan toevoegen zodat hun idee en mijn idee samenbracht tot iets nieuws. Ik kwam erachter dat kwaliteit, waarde en ambachten opnieuw belangrijk worden. Het kledingstuk moet langer meegaan, en langer mooi blijven. Daarom heb ik uiteindelijk een plaats gezocht als metafoor, die de tegenstelling van de mode benadrukt. Het is dood, maar toch leeft het verder. Ik ben uitgekomen bij het Belgische dorp Doel. Het gehele dorp staat op de slooplijst, omdat de overheid het havengebied wil uitbreiden en ook zal de kerncentrale naast het dorp nog zeker 10 jaar openblijven. Na jaren zijn mensen vertrokken uit het dorp; vrijwillig of uitgekocht. Toch is er nog een klein groepje wat is gebleven en het dorp draaiend houdt.
Ik ben naar het dorp geweest om de sfeer te kunnen voelen, zien, horen, ruiken en proeven. De sfeer die er hangt is moeilijk te beschrijven: het is een soort rust, straten zijn verlaten en de meeste huizen staan leeg, maar je voelt de strijd van de bewoners. Met dit gegeven en alle foto`s die ik heb gemaakt, kwam ik erachter dat we ook hier te maken hebben met een soort wegwerpmaatschappij weliswaar in een andere vorm waarbij de mensen in eerste opzicht het slachtoffer zijn. Wat dit gegeven mooi weergeeft is het verdraaide, gedeukte blikje wat ik overal tegenkwam in het dorp. Gebruikt en argeloos weggegooid. Als je het nader bekijkt, is het blikje een industrieel perfecte cilinder. Wat door een deuk meteen imperfect is. Wat ook gebeurt bij kleding, als er een stiksel loslaat kan het weg, bij veel mensen. Als je naar Doel kijkt is alles daar bijna imperfect. Het is of gesloopt door vandalisme of de overheid. Bespoten door graffitispuiters of buurtbewoners. En dat alles is overgenomen door de natuur, die met schimmels en onkruid alles overneemt. Ik vind deze imperfectie mooi want er zit een verhaal achter. Voor mijn collectie betekent het dat het zal verhouden tot mijn drie D`s: dreigend, dramatisch en doembeeld. Deze maken samen het geheel onheilspellend activistisch maken. Mijn statement voor de collectie is dat we onze kleding niet zo snel moeten afdanken en er nog zeker een extra keer naar moeten kijken voor we het echt weg doen. Met dank aan:
Fotograaf: Dana Maaskant
Visagist: Daphne Adam
Modellen: Claudia de Wilde
Melisa Alkanlar